I sin nye roman indkredser den islandske forfatter Hallgrímur Helgason et helt århundrede gennem én kvindes fortælling. Dermed opstår en kritik af det moderne og materialistiske Island
Han ankommer som sit eget image. I mørk parkacoat, rødt halstørklæde og den bløde bowlerhat, der sammen med hans krasbørstige skrivestil er blevet Helgasons signatur ude omkring i verden.
Også her i København, hvor han for nylig optrådte på International Forfatterscene i Den Sorte Diamant som ”Islands litterære enfant terrible”. Et mærkat, der klistrer dårligt til den høje, 54-årige mand, når man har ham på tomandshånd. Forfatteren, der er trukket i blåmønstret islandsk sweater over en hvid skjorte og afdæmpet hilser på hos sit danske forlag, Lindhardt & Ringhof, gæster København i anledning af sin nye roman, ”Kvinden ved 1000 grader”. Bogen, der trods en flot litterær modtagelse har vakt harme i Island af den simple grund, at den gamle kone i bogen delvist er baseret på en virkelig kvindes historie. Nemlig Brynhild Georgia Bjørnsson, der levede i Danmark og Tyskland under Anden Verdenskrig, og som var barnebarn af Islands første præsident, Sveinn Björnsson. Hendes far var til den lille øs skam en af de eneste, der drog i krig på nazistenes side, så det er ikke så lidt, der er på spil i det, Helgason meget eksplicit i forordet karakteriserer som en opdigtet fortælling. En roman.
”Jeg betragter researchen som nogle historiske kostumer, jeg skulle iklæde mig. Men da jeg først var trængt gennem dette lag af fortid, satte jeg fiktionen fri,” forklarer forfatteren, der mener, vi ofte fejlagtigt antager, at livet tog sig meget anderledes ud til andre tider:
”Vi glemmer, at livet på en måde altid er det samme. At under det historiske kostume er det menneskelige hjerte, og det banker for de samme ting, som det altid har gjort. Det at være nogens datter ændrer sig for eksempel ikke.”
Interviewet blev bragt i Kristeligt Dagblad den 10. april 2013. Se det her