”Plask!”
Krummede børneben hænger i luften. Vovemodige franske drenge og en enkelt tysk mor tager turen. Der er 15 meter ned til Fangoflodens smalle vandløb. En 22 kilometer lang svømmepøl au naturel, med første parket til Korsikas bjerge og indbygget klippeudfordringer. Selv vores seks-årige, der først denne sommer er blevet en habil svømmer, tager et par spring fra meterhøje klipper. Det er sjovt, og vandet er vidunderligt. Køligt og med runde sten. Vi breder badehåndklæderne ud over de største af dem, spiser et par mandelsmåkager og tørrer os i solen. I 35 – 42 graders varme er vores aktive ferie kommet til at handle mere om at gå efter vandhullerne og finde floderne end at tage det lange stræk på knastørre skovstier. Det gode ved Korsika er, det er muligt at få det hele – bølger og bjerge inklusive.
Aldrig gå ned på snacks
Ser man på kortet, ligner Korsika en knyttet næve, der vender tommelfingeren op. Et like-tegn lunt placeret i Middelhavet, sydøst for Frankrig og tæt på Italien. Det er også meget svært ikke at like øen med mere end 1.000 kilometers kystlinje og så meget bjergmassiv, at det dækker 90 procent af øens overflade. Så mange har opdaget øens fortræffeligheder, at næsten to en halv million turister hvert år gæster øen. De skal dog ikke alle sammen det samme sted hen. Derimod fordeler klatrefreaks, rafting guides og strandtursiter sig efter følgende princip: Er du til blødt, hvidt sand mellem tæerne og alenlange strande med flerfarvede parasoller, så er det østkysten, du skal gå efter. Er du som os mere til røde klipper og rev er det den stejle vestkyst med de mange indskæringer (den knyttede side af hånden), du skal vælge. Vi vælger området i det nordvestlige Korsika hedder Balange, og her ligger det højeste bjerg Monte Cinto (2706 m). Fra L’ile-Rousse nær lufthavnsbyen Calvi har vi således adgang til det hele, klippekyster, sandstrande, store skove og pool inklusive. Vi indlogerer os på det svenske rejsebureau Langleys lyserøde hotel med navn efter Korsikas mest berømte søn: Napoleon Bonaparte. Her kombinerer man med succes charter- med vandaerobic i poolen og arrangerede løbeture.
Her er både morgenfriske gæster, der ser ud til at have sovet i ske med deres medbragte landevejscykel og et bredt udsnit af pool-folket. De kaster deres håndklæder på udvalgte liggestole klokken 08.30, men dem om det – vi skal ud at vandre.
Resolut flår vi lokale snacks ned fra hylderne i Casino, et korsikansk supermarked. Snart er den lille turrygsæk proppet med korsikanske minipølser. De fås med valnødsmag, og ryger samme vej som de gode oste og de salte oliven, en friskbagt baguette og en solmoden tomat. Efter nogle kilometer i en lejet bil, hvor air-con-anlægget først ikke virker, finder vi et oliventræ at sidde under – et voila. Et kongemåltid på bjergetapen. Det eneste problem er, at vi må argumentere hos Europecar en time for at få byttet bilen til en med air-con, og at pauser er nødvendige hver halve time. Det er 42 grader varmt udenfor og svimlende varmt i kørekabinen. Marika brænder sine lår på bagsædet, og selv korsikanerne beklager sig over en usædvanlig hed sommer.
”Selv fiskene dør i den her hede!” som en snorklebådsfører melodramatisk siger til os.
Trods lummerheden er køreturen spektakulær. Fra Calvi til Porto langs vestkysten og videre til bjergbyen Évisa. På papiret varer den et par timer, men pilen på GPS-skærmen drejer for hvert sving, så det ser ud som om vi vender om i stedet for at køre frem.
Dansende svin på vejen
Fra Porto bliver det rigtig sjovt. Et svin danser på vejen. En gedeflok rutsjer nedad en bjergskråning og lander på kørebanen som var den et bassin. Både kører, grise og vildsvin går frit på den franske ø, og underholdningen er i top. Der er ingen, der savner hverken Djurs Sommerland eller den iPad vi ikke har taget med. Vi krydser en stenbro, hvorunder spraglede håndklæder spreder sig. Der bades, og vores hunger efter at hoppe i, vokser. Ifølge guidebøgerne skulle vi nå et og måske flere vandhuller, hvis vi vandrer fra Évisa. Vi fortsætter, til vi når kirkegården vest for landsbyen. Her går vandrestien brat ned og videre langs Speluncakløften gennem kastanjeskoven. Pigerne løber i forvejen, de husker rutinen fra sidste års vandreferie i Schweiz, og konkurrerer om at finde næste vandremærke eller varde. De synes også, det er sjovt, at vi går på en gammel muldyrsti. Dog trænger tanken om at sænke sit overophedet legeme i kølig flodvand trænger sig på. Selvom vi udelukkende går nedad, og klokken var fem om eftermiddagen, da vi startede, er det stadig varmt. Alt for varmt. Vi hælder vand i vores kasketter, så dråberne løber os ned af nakken, og da vi møder et stærkt svedende par på vej op, spørger jeg på mit skolefransk:
”Hvor langt til floden?”
”En halv time,” svare de.
Vi lyser op. Pyh, så tæt på. Også selvom vi regner med dobbelt så lang vandretid, når vi vandrer med børn. Men endelig! Lyden af floden stiger os i møde, og efter to timers nedstigning skimter vi en vandslange i det grønne.
Hurtigt af med tøjet og i. Pigerne først. Euforiske på grænsen til det vanvittige. Floden er blevet en besættelse for os, og heldigvis former stenene små dybe bassiner, hvor kan lade sig gøre at sænke hele kroppen i. Svedigt hår og røde barnekinder stikker op af flodvandet. Med svalende smil af den slags, det er værd at gå langt for.
Jeg har tørt undertøj, en ren T-shirt samt flere små poser med Haribo med, og mere skal der faktisk ikke til.
En (lille) bid af GR20
Hvis du er til stejle klipper har du sikkert hørt de to bogstaver og det ene tal før: GR20. Utallige er de historier, jeg har hørt om en af verdens mest kendte vandreruter. For eksempel om det kærestepar, der efter at have taget førstehjælpskursus, pakket telt og dagsrationer måtte give op allerede efter på første dag (muligvis fordi deres oppakning var for tung.) En anden bekendt har berettet om drengeturen på den halve GR20 man – som med marathon – selvfølgelig også kan tage. Det var udenfor sæson, og uden mad på refugierne og derfor på fuld pulvermadsration. Uanset version så er den 15 dage lange vandretur med klippeklatring i 2000 meters højde ikke for børn. Andre ruter på tæller ruten fra kysten og op i bjergene, Mare e Monti samt tre ruter fra kyst til kyst, Mare e Mare. Vandreruterne rummer dog en del udfordringer hvis du vil rejse med børn. For det første kan du ikke slå telt op, hvor du har lyst på øen. Du kan sigte efter at ramme refugierne, men hvad nu hvis du ikke når så langt som planlagt? I Bonifatuskoven en times kørsel fra L’ile-Rousse kan man snuse til flere af stierne på en dagstur. Skoven er med skovklædte bjergtinder og strækker sig over et område på 3000 hektarer ind over Parc Naturel Regional de Corse. Det store område, hvor også GR20 skærer sin stenede vej igennem. Ydermere krydses Bonifatuskoven af Figarellafloden, og den er vores mål, da vi tager på en guidet tur. Vores tur er planlagt til tre timer, men vi sakker hurtigt bagefter. Det er Marika på seks, gruppens yngste deltager, der er bagtrop. Uanset hvor meget guiden fra hotellet sweettalker hende på svensk, føler hun sig som det langsomste dyr i skoven, og det er ikke sjovt. Det eneste, der sætter fut i hendes fødder, er tanken om at få mere tid i floden. Så opad går det. Det her er rigtige bjerge, noterer jeg mig. Rigtige bjerge og og sorte fyrretræer. Desværre er turen under så stramt et tidspres, at vi, der ligger bagerst i feltet, knapt tør standse ved udkigsposterne. Først da vi begynder nedstigningen, sætter Marika det længste ben af hendes to korte foran. Nu tæller vi vandremærker og småløber (en anden form for stress, for det er dumt at falde). 200 vandremærker bliver det til, inden vi når den store hængebro ved Spasimatta. Den gynger fotogent over floden, som vi straks hopper i. Her er vandet koldt, selv efter danske forhold, og frokosten må vente. Her og nu gælder er kun ét: I vandet! Det sidste man skal, når man vandrer, er at skynde sig, men nuvel, vi fik vores bid af GR20.
Sorte jomfrufisk og rystetog
Klokken er 20.00, da vi spiser aftensmad, og sådan forløber dagene. Med korte vandreture, siesta, snorkling eller vores nye vandsport: Stand Up Paddeling. Alberte på otte får sit eget bræt, mens Marika gladelig sidder på mit. Det ser muligvis mere fjollet end elegant ud, men det er sjovt, og mere aktivt, end man lige skulle tro. Jeg kan i hvert fald mærke mine armmuskler dagen efter. En anden ting, vi vender tilbage til er toget. Det kører fra Calvi og Bastia i nord mod Ajaccio i sydvest eller omvendt, og har du snorklen med, er du hurtigt på eventyr. Ved hvert stop findes en ny klippe at undersøge. Billetkontrolløren ligner noget fra en ‘Finn og Jakob’-sketch. I hvid skjorte og med brun lædertaske om skulder og hals. Vi står af i Calvi og finder en klippevej ned fra det genoesiske fæstningsværk Citadellet og springer i. Eller så let går det nu ikke. Der er ustadige bølger og skarpe sten med mos, der gør dem bløde, men glatte, så det er et glidende fald ud på 10 meter dybt hav. Men sikke en fryd det er at ligge og flyde her, mens turisterne sveder sig gennem den guidede rundtur oppe på fæstningen. Vi undersøger klipperev og sætter mentale kryds ved multer og sorte jomfrufisk. Alberte, der også har været med ud at snorkle fra båd på 15 meter dybt vand først på ugen, peger hver gang hun ser den mindste fisk eller vandskabning dernede. Se mor! Jeg sender et ‘tommeleren op’-tegn, og snart er vi fire neonfarvede dykkermasker dernede. Vi er på opdagelse sammen, og det er det, ferien handler om. Inden vi tager toget hjem til hotellet ser vi mændene i byen spille petanque. En slags pauseskærm i ventetiden, som pigerne er begyndt at efterspørge sidst på eftermiddagen i stedet for iPad. Togkontrolløren er den samme, men skjortefarven er næsten opløst. Faktisk tror jeg aldrig, jeg har set en mand svede så meget. Han smiler dog stadig, og det gør vi også. Ud af togvinduet kan vi se den ene maki-ombruste vig efter den anden. Med bjergskråninger på modsatte side og hvidkalkede huse med blåtmalede vinduesskodder tæt ved. Vores lår klistrer til hinanden, som toget følger sit smalle spor i behersket fart. ”Tu-tu-tuk,” synger det. Det er ren jernbaneromantik for de, der sværger til tog, som de ikke laver dem længere. Uden DSB-højtalere og med rystelser, der kan mærkes langt ind i sjælen. Dem tager vi med os, da vi stiger af. Det samme med saltvandet, vi er smurt ind i, duften af vilde urter og drømmen om at tage GR20 i sin fulde længde.
Skriv et svar